Człowiek i pies - autor Wiera Kamsza, Niezawisimaja Gazieta, przedruk kobieta.onet.pl z dnia 2006-10-17

Czy powinno nas dziwić, że Jakub I Stuart kochał swoje psy bardziej, niż dworzan? Jego wnukowie posunęli się jeszcze dalej. Karol II zwykł przyprowadzać psa na posiedzenia rady królewskiej i bez skrępowania bawił się z nim. Jego brat James zabrał kiedyś ze sobą psy w rejs. Kiedy nadszedł sztorm i statek zaczął tonąć, książę krzyknął: „Ratujcie psy i pułkownika Churchilla!”

Fryderyk Wielki miał mnóstwo psów. Towarzyszyły mu podczas wszystkich kampanii, a kiedy umierały, chował je w parku w Sanssouci. Ich mogiły nadal tam są.

Piotr I ubóstwiał suczkę charcika włoskiego o imieniu Lisetta. Rozumiała go lepiej, niż jaśnie oświecony Mienszykow.

Wielbiciele charcików włoskich twierdzą, że korzenie tej rasy sięgają czasów faraonów. Podczas wykopalisk, obok mumii pierwszej żony Psametycha I znaleziono zabalsamowaną psinę, którą uznano za matkę charcików włoskich. Legenda mówi, że Kleopatra podarowała szczeniaki charcika włoskiego Juliuszowi Cezarowi, który zawiózł je do Włoch. Na dworze francuskim psy te zyskały miano lewretek, ponieważ znudzone damy zabawiały się szczuciem ich na króliki („levraut” po francusku to „młody królik”).

Na jednym ze swoich najbardziej znanych portretów Katarzyna Wielka jest przedstawiona wraz z lewretką, zwaną Księżną Anderson. Inną ulubienicą cesarzowej była Zemira, córka Toma i Lady. Po jej śmierci Katarzyna zamówiła naturalnej wielkości porcelanową figurkę Zemiry. Została ona wykonana w carskiej manufakturze porcelanowej w 1779 roku. Po dziś dzień nie przerwano jej produkcji. Niedawno w Peterhoffie na cześć Zemiry zaczęto obchodzić doroczne święto „Zabawka wiatru”. Jego punktem kulminacyjnym są wyścigi charcików włoskich, goniących mechanicznego zająca oraz wybór czworonożnej królowej balu.

Niestety, obecnie niewielu hodowców posiada lewretki. Moda na psy jest zmienna. W dużej mierze podlega upodobaniom znakomitości i wielkich tego świata.